Për dekada, 36 të burgosur provuan fatin e tyre, por autoritetet pohonin se asnjëri nuk kishte mbijetuar. Deri në qershor të vitit 1962.

Më 11 qershor, tre të burgosur – Frank Morris dhe vëllezërit John dhe Clarence Anglin – filluan zbatimin e një plani që kishin përgatitur për më shumë se një vit. Ata kishin krijuar kukulla nga sapuni, letër higjienike dhe flokë të vërtetë për të mashtruar rojet gjatë kontrolleve të natës. Ndërkohë, me mjete primitive, gërmonin një tunel pas ventilatorëve të qelive të tyre, duke përdorur lugë metalike dhe një motor elektrik të improvizuar.

Pas një pune të gjatë e të rrezikshme, natën fatale ata kaluan nëpër tunel, dolën në çatinë e burgut dhe zbritën drejt bregut me një trap të bërë nga pallto të vjetra gome, të fryra me pompë. Në mëngjes, rojet gjetën vetëm qelitë bosh dhe kukullat që dukeshin sikur të burgosurit po flinin. Alarmi u dha menjëherë, por burrat kishin zhdukur pa lënë gjurmë.

Hetimet e FBI-së zgjatën për më shumë se 17 vjet. Raportet zyrtare deklaruan se burrat ndoshta kishin vdekur në det, të përpirë nga rrymat e forta ose të ngrirë nga uji i ftohtë. Megjithatë, as trupat dhe as trapi i tyre nuk u gjetën kurrë.

Dekada më vonë, dolën dëshmi të reja: një letër e dërguar në vitin 2013, e nënshkruar nga “John Anglin”, pretendonte se tre burrat kishin mbijetuar dhe jetonin nën identitete të rreme. Nëse kjo ishte e vërtetë apo jo, mbetet një mister. Arratisja nga Alcatraz vazhdon të mbetet një nga historitë më të pabesueshme dhe enigmatike të shekullit të 20-të — dëshmi se edhe burgjet më të sigurta mund të mposhten nga zgjuarsia njerëzore.