Ai u mbyll në shtëpinë e tij të madhe, i zemëruar me botën dhe me veten. Miqtë e braktisën, dhe ai humbi çdo shpresë për të jetuar si më parë.

Një ditë, ndërsa po qëndronte në park në karrigen e tij me rrota, një vajzë e vogël me ngjyrë iu afrua. Ajo po luante me një shishe me ujë, që e kishte mbushur me disa pika boje dhe aromë lulesh. Kur pa burrin e trishtuar, ajo e pyeti: “Pse je kaq i mërzitur, zotëri?” Ai buzëqeshi hidhur dhe i tha: “Sepse nuk mund të ec më.” Vajza nuk foli shumë — vetëm e ngriti shishen e saj të vogël, e spërkati butësisht në këmbët e tij dhe tha me zë të qetë: “Shpreso.”

Richard qeshi me hidhërim, pa e marrë seriozisht. Por ditët që pasuan sollën diçka të pabesueshme. Ai filloi të ndiente ndjesi të çuditshme në këmbë, sikur nervat po reagonin pas shumë kohësh. Mjekët e tij, të habitur, nisën analizat dhe konstatuan se trupi i tij po tregonte shenja të rikthimit të ndjeshmërisë — diçka që ata e kishin quajtur të pamundur. Brenda disa muajsh terapie, ai arriti të ngrihej përsëri në këmbë.

Kur gazetarët e pyetën për “mrekullinë”, ai tha: “Ishte një vajzë e vogël, që më mësoi diçka që as mjekësia nuk mundi — të mos humbas shpresën.” Ai e kërkoi atë vajzë kudo dhe, pas disa javësh kërkimesh, më në fund e gjeti. Vajza jetonte në një familje të thjeshtë, në një lagje të varfër. Richard e takoi, i dha një përqafim të ngrohtë dhe i premtoi se do ta ndihmonte të kishte një jetë më të mirë.

Sot, Richard Moore financon një fondacion që mban emrin e saj — “Project Hope”, për fëmijët që frymëzojnë botën me mirësinë e tyre. Ai shpesh përsërit të njëjtën fjali: “Ajo nuk më shëroi me magji — më shëroi me fjalën ‘shpresë’. Dhe ndonjëherë, kjo është mrekullia më e madhe që ekziston.”