Por në mes të festës, ndërsa nuset vallëzonin dhe gotat trokiteshin, nëna e nuses dëgjoi një bisedë që ia ngriti gjakun. Një grup msitësh (mbledhësish martesash) flisnin me përbuzje për të bijën, duke e quajtur “fatlume që e mori një djalë të mirë, sepse s’do ta merrte askush tjetër”.
Ajo u ngrirë për një moment, por nuk reagoi. Nuk deshi të prishte ditën e vajzës. Megjithatë, në zemrën e saj nisi të ndizet një zjarr i heshtur — jo për hakmarrje të verbër, por për dinjitet. Ajo e dinte se nderi i vajzës nuk matet me fjalët e njerëzve, por me vlerën që ajo ka në zemër.
Pas disa ditësh, nëna vendosi t’i ftojë të njëjtit njerëz për darkë. Me buzëqeshje dhe qetësi, ajo shpalosi para tyre fotografi e kujtime të vajzës — nga shkolla, puna, veprat bamirëse dhe sukseset e saj personale. “Kjo është vajza ime,” tha ajo me ton të butë, “ajo nuk u martua për fat, por sepse e meriton dashurinë që ka.”
Msitët mbetën pa fjalë. Heshtja e tyre foli më shumë se çdo ndjesë. Në vend që të përgjigjej me zemërim, ajo u hakmor me dinjitet, duke i bërë të kuptojnë se respekti fitohet, nuk blihet dhe nuk përcaktohet nga thashethemet.
Sot, kjo histori përcillet si një shembull i rrallë i forcës së një nëne, e cila tregoi se hakmarrja më e mirë është dinjiteti dhe e vërteta.