Ai besonte se përkushtimi ndaj punës ishte mënyra më e mirë për të siguruar një jetë të qetë për gruan e tij, Mary. Megjithatë, pas shumë vitesh, ajo filloi të ndjente mungesën e tij. Orët e gjata të punës dhe netët pa komunikim e bënë Mary-n të ndihej e vetmuar.
“Unë nuk dua vetëm shtëpi e ushqim në tryezë,” i kishte thënë ajo një mbrëmje. “Dua bashkëshortin tim.” Por Andi, i bindur se po bënte më të mirën për familjen, nuk e kuptoi menjëherë se çfarë po ndodhte. Grindjet u shtuan dhe lidhja e tyre filloi të krisej ngadalë. Pas disa muajsh tensioni, ata vendosën të ndaheshin përkohësisht — një vendim që do t’i kushtonte shumë.
Gjatë vitit që pasoi, Andi jetoi vetëm dhe për herë të parë e kuptoi boshllëkun që kishte lënë pas. As puna, as paratë nuk mund ta mbushnin mungesën e ngrohtësisë familjare. Ai nisi të mendojë për gabimet e tij, për mungesën e komunikimit dhe për kohën që kurrë nuk e kishte ndarë me gruan që e kishte dashur më shumë.
Pas një viti, i penduar dhe i lodhur, Andi vendosi të kthehej në shtëpi. Kur trokiti në derën e vjetër, zemra i rrihte fort. Mary hapi derën, por pamja që pa e la pa fjalë. Ajo nuk ishte më e vetme — në oborr po luante një vajzë e vogël, mbesa e fqinjëve që Mary kujdesej për çdo ditë.
Në vend që ta qortonte apo ta refuzonte, Mary e priti me qetësi. “Unë nuk kam mbajtur mëri,” i tha ajo, “por mësova se dashuria nuk mbahet gjallë vetëm me fjalë apo me punë — kërkon praninë tënde.” Andi e kuptoi se kishte humbur një vit të vlefshëm, por edhe se kishte marrë një mësim të çmuar për jetën dhe familjen.
Që nga ajo ditë, ai ndryshoi gjithçka. Filloi të punonte më pak orë, të kalonte më shumë kohë me Mary dhe të kujdesej për gjërat e vogla që dikur i kishte neglizhuar. “Tani e di,” thoshte ai shpesh, “se pasuria më e madhe nuk është ajo që fiton, por ajo që ruan.”
Historia e Andit dhe Mary-t, edhe pse e thjeshtë, kujton një të vërtetë universale: dashuria ka nevojë për kohë, për kujdes dhe për praninë e përditshme — gjëra që asnjë sukses profesional nuk mund t’i zëvendësojë.