Që në fëmijëri, ai dallonte për notat e larta dhe për dashurinë që kishte ndaj shkencës, sidomos biologjisë. Profesori i tij i parë shpesh thoshte se Nikolai kishte mendje të shkencëtarit dhe zemër të ndjeshme. Por jeta nuk i kishte dhënë shumë mundësi — ai vinte nga një familje e varfër dhe çdo arritje kërkonte sakrifica të mëdha.
Pas vdekjes së babait, Nikolai mbeti vetëm me nënën e tij të moshuar. Ajo ishte e sëmurë dhe kërkonte kujdes të përditshëm. Ai punonte sa mundej për të paguar ilaçet dhe për të mbajtur shtëpinë e vjetër që kishin trashëguar nga gjyshërit. Por me kalimin e viteve, vështirësitë u shtuan dhe shpenzimet e mjekimit u bënë të papërballueshme.
Në një moment dëshpërimi, Nikolai mori një vendim të nxituar — shiti shtëpinë e nënës për t’i paguar trajtimin spitalor. Blerësi ishte një burrë që sapo kishte dalë nga burgu, i njohur në zonë për të kaluarën e tij të dyshimtë. Fqinjët e paralajmëruan Nikolain të mos e bënte këtë marrëveshje, por ai nuk pa zgjidhje tjetër. “Më mirë pa shtëpi, sesa pa nënë,” kishte thënë ai atëherë.
Fatkeqësisht, vetëm disa javë pas shitjes, nëna e tij ndërroi jetë. Nikolai mbeti pa shtëpi, pa familje dhe me ndjenjën e fajit që e mundonte çdo ditë. Ai u largua nga qyteti dhe nisi punë si teknik laboratorik në një qendër kërkimore modeste. Jeta i dukej bosh dhe çdo natë kujtonte fytyrën e nënës.
Një vit më vonë, ndodhi diçka që askush nuk e priste. Ai mori një letër nga një noter lokal: njeriu që kishte blerë shtëpinë kishte ndërruar jetë në një aksident, dhe në testamentin e tij kishte lënë pronën përsëri në emrin e Nikolait. Në dokument shkruhej: “Nuk kam pasur njeri që më besoi si ti. Të mëshirove kur të tjerët më shmangën. Shtëpia i përket zemrës që nuk gjykon.”
Nikolai u kthye në qytetin e tij me lot në sy. Ai e rindërtoi shtëpinë, e mbushi me kujtimet e nënës dhe një pllakë të vogël në mur ku shkroi: “Falja është më e fortë se pendimi.” Historia e tij u përhap në të gjithë zonën si një shembull i ndjeshmërisë njerëzore dhe i besimit se edhe në zemrat më të errëta mund të lindë drita e mirë.
Sot, ai punon si mësues biologjie dhe shpesh ua tregon nxënësve historinë e tij. “Jeta nuk është gjithmonë e drejtë,” thotë ai, “por gjithmonë të jep një mundësi për ta bërë të drejtë.”