Tani, çdo tingull, çdo frymëmarrje e tij, i kujtonte ditët që donte t’i harronte.
Ai e ngriti dorën me hezitim. Gishti iu ndal mbi butonin e ziles. Zemra i rrihte fort, sikur të paralajmëronte diçka. “A duhet ta bëj këtë?” mendoi me vete. I dukej sikur, sapo ta shtypte, gjithçka do të ndryshonte përgjithmonë. Por, pas një frymëmarrjeje të thellë, mori guximin dhe i ra ziles.
Tingulli i saj ishte i njëjtë. Një zë metalik, i ftohtë, që u përhap në ajrin e qetë të mbrëmjes. “Mirë,” mërmëriti ai me një buzëqeshje të zbehtë. “Asgjë nuk ka ndryshuar në pesë vjet. Edhe zilja tingëllon njësoj.”
Por nën atë tingull të zakonshëm fshihej diçka që e trazoi shpirtin e tij. Brenda shtëpisë, dëgjoi hapa. Jo të qetë, as të ngadaltë — por hapa që i afroheshin me qëllim. Zemra iu ndal për një çast. Ishte e pamundur. Askush nuk duhej të ishte aty. Ai vetë e kishte lënë shtëpinë bosh, dhe askush nuk kishte të drejtë të hynte.
Në dritaren e errët mbi derë, diçka u lëkund për një sekondë. Një hije? Një reflektim? Apo dikush që po e shikonte? Stefani ngriti kokën, por dritarja tashmë ishte e qetë.
Hapat u ndalën pas derës. Ai mbajti frymën. Dëgjoi një frymëmarrje të lehtë, pastaj një zë të ulët, gati të pakuptueshëm, që shqiptoi diçka. Dorën e kishte ende mbi butonin e ziles. Dhe për herë të parë, pas pesë vitesh, ndjeu se ndoshta, shtëpia nuk e kishte harruar.