Në fshatin e vogël ku kishte lindur e ishte rritur, të gjithë e njihnin si vajzën që gjithmonë ndihmonte të tjerët pa pritur asgjë në këmbim.
Që në fëmijëri, Ana kishte treguar një ndjeshmëri të jashtëzakonshme. Ajo kujdesej për shoqet e saj, për fqinjët e moshuar, madje edhe për kafshët që endeshin rrugëve. Ishte ajo që gjithmonë mbërrinte e para për të ndihmuar dhe largohej e fundit, pasi kishte bërë gjithçka për të lehtësuar dikë tjetër.
Në fshat, jeta nuk ishte e thjeshtë. Puna në arë, kujdesi për bagëtitë dhe detyrat e përditshme kërkonin durim e forcë. Por Ana nuk e shihte këtë si barrë. “Kështu jeton njeriu që do jetën,” thoshte ajo shpesh, me një buzëqeshje të butë që e bënte të dukej sikur çdo lodhje humbiste kuptimin.
E ëma, një grua e mençur dhe e fortë, ishte udhërrëfyesja e saj më e madhe. “Sakrifica dhe dashuria janë gjëra që na e bëjnë jetën më të vlefshme,” i përsëriste çdo ditë. Ana i kishte bërë këto fjalë moto të jetës së saj. Çdo veprim, çdo zgjedhje e saj ishte një dëshmi e këtyre mësimeve.
Për banorët e fshatit, Ana nuk ishte thjesht një vajzë e sjellshme – ishte shembulli i një shpirti të pastër. Shpesh, njerëzit thoshin se ajo kishte një dritë të brendshme që ndriçonte të tjerët, një qetësi që rrallë shihej në botën e sotme.
Me kalimin e viteve, ajo u bë figura që të gjithë e kërkonin për këshilla, për mbështetje, apo thjesht për një fjalë të mirë. “Ana ka një mënyrë për ta bërë gjithçka më të lehtë,” tregonte një fqinj. “Edhe kur jeta është e vështirë, ajo të kujton pse ia vlen të përpiqesh.”
Në heshtjen e fshatit, ndërmjet maleve dhe fushave, Ana vazhdonte të jetonte me thjeshtësi, duke u bërë simbol i dashurisë dhe qëndrueshmërisë. Ajo e dinte se mirësia nuk është një akt i madh, por shumë gjeste të vogla që ndërtojnë kuptimin e jetës.