Në një fshat të largët të veriut shqiptar, atje ku malet rrinë si roje madhështore mbi çdo shtëpi, ku era ulërin në netët e dimrit dhe ku rregullat janë të vjetra sa vetë shkëmbinjtë… jetonte një vajzë e re me emrin Mira.
Fshati ishte i vogël, i mbledhur rreth një rruge me kalldrëm, me shtëpi guri që dukej sikur ishin pjesë e tokës. Atje koha nuk ecte si në qytet — çdo ditë kishte të njëjtën heshtje, të njëjtën punë, të njëjtat fytyra, të njëjtat zakone. Dhe mbi gjithçka, qëndronte një libër i heshtur që vendoste fatet e njerëzve: Kanuni. Kanuni nuk lexohej, ai përshpëritej, trashëgohej, dhe frikësohej.