Në moshën vetëm nëntëmbëdhjetë vjeç, Elizabeta përjetoi një tronditje që do t’i ndryshonte jetën: ajo zbuloi se ishte shtatzënë me trinjakë.
Edhe pse shumëkush e këshilloi të hiqte dorë, ajo vendosi t’i mbante dhe t’i rrisë vetë, duke u përballur çdo ditë me sfida të mëdha si nënë beqare. Një vit më vonë, lodhja, pagjumësia dhe përgjegjësitë e pafundme nuk ia zbehën lumturinë. Ajo i adhuronte fëmijët e saj dhe ishte e bindur se kishte marrë vendimin më të mirë të jetës.
Por jeta mori një kthesë të papritur kur një mëngjes telefoni i saj ra dhe në anën tjetër ishte mjeku që e kishte ndjekur gjatë shtatzënisë. Ai, i shqetësuar dhe i hutuar, i pranoi se kishte ndodhur një gabim i pabesueshëm në dokumentet dhe analizat e asaj kohe—një gabim që mund të ndryshonte gjithçka që Elizabeta mendonte se dinte për lindjen e fëmijëve të saj. Ky lajm e la të ngrirë, duke hapur derën për një të vërtetë që ajo nuk e kishte imagjinuar kurrë.