Askush nuk do ta njihte atë. Qëllimi i tij ishte i qartë: të zbulonte me sytë e vet se si punonjësit e tij trajtonin njerëzit në nevojë.

Kur ai hyri në njërin prej restoranteve të tij më të frekuentuara, klientët e tjerë e shikuan me dyshim. Disa u larguan nga tavolina, ndërsa punonjësit nisën të flisnin me zë të ulët mes tyre. Kamerieri iu afrua dhe, me një ton të ftohtë, i tha se lokali ishte i mbushur, edhe pse disa tavolina ishin bosh. Pronari, ende i panjohur për ta, kërkoi vetëm një pjatë me supë të ngrohtë. Ai u refuzua sërish.

Në atë moment, menaxheri lokal u thirr për të “zgjidhur” situatën. Por në vend që të tregonte mirësi, ai urdhëroi që “i pastrehu” të largohej menjëherë nga ambientet e restorantit. Punonjësit zbatuan urdhrin pa hezitim, duke e nxjerrë burrin jashtë në të ftohtë. Çfarë ata nuk e dinin, ishte se sapo kishin dëbuar vetë pronarin e kompanisë që i paguante.

Të nesërmen, i njëjti burrë u kthye në restorant, këtë herë me kostumin e tij elegant dhe me shoferin personal. Në sy të gjithë stafit, ai zbuloi identitetin e tij të vërtetë. Atmosfera u kthye në heshtje të plotë, ndërsa menaxheri dhe kamerieri që e kishin përbuzur një natë më parë qëndronin të tronditur. Pronari i bëri të qartë se sjellja e tyre nuk pasqyronte vlerat e kompanisë.

Në fund, ai mori një vendim të prerë: menaxheri u shkarkua menjëherë nga puna, ndërsa një nga punonjëset e kuzhinës — e vetmja që i kishte ofruar një filxhan ujë — u promovua në pozicion drejtues. Historia e tij u përhap me shpejtësi, duke u bërë shembull i fuqishëm për të gjithë ata që harrojnë se dinjiteti dhe mirësia vlejnë më shumë se pamja apo pasuria.