Ajo vendosi pjatën më të plotë për djalin e saj të vogël, Aleksin, që po përgatitej për stërvitjen e notit. Ndërkohë, vajza e saj adoleshente, Nastja, rrinte në qoshe e heshtur, pa marrë asnjë kafshatë.
Për ata që e panë këtë skenë nga jashtë, Marina dukej e padrejtë, madje e ftohtë. Si mund të ushqehej një fëmijë, ndërsa tjetri mbetej i uritur? Por ajo që nuk dinin ishte arsyeja e dhimbshme që fshihej pas kësaj sjelljeje. Marina kishte marrë një vendim të rëndë: ushqimi ishte i kufizuar, dhe Aleksit i duhej forcë për trajtimin e tij të rëndë mjekësor. Ai vuante nga një sëmundje që e lodhte trupin, dhe çdo kalori e kishte rëndësi jetike.
Nastja e dinte këtë. Edhe pse e uritur, ajo qëndronte e heshtur, duke mos dashur të shqetësonte nënën. Kishte mësuar ta fshehte dhimbjen dhe urinë, sepse e kuptonte që sakrifica e saj ishte dashuri për të vëllain. Marina, e mbushur me ndjenja faji, nuk e duronte dot t’i shihte të dy të vuajnë, prandaj zgjodhi të përballej me zemërimin e njerëzve për të shpëtuar jetën e djalit.
Kur historia e tyre u bë publike, shumë u penduan që e kishin gjykuar nënën. Marina nuk ishte një nënë e ftohtë – ishte një nënë që vuante në heshtje, e detyruar të zgjedhë mes dy dashurive të saj.
Ky rrëfim tregon se shpesh, pas veprimeve që duken të padrejta, fshihen histori që vetëm zemra e një nëne mund t’i kuptojë.