Çdo gjë në atë vend funksiononte vetëm sepse Margaret kujdesej për të.
Por atë mëngjes, ajri ishte më i rëndë se zakonisht. Në mjediset e heshtura të pallatit ndihej aroma e fundit e jetës që po shuhej ngadalë. Zoti Harlington, pronari i shtëpisë, ndodhej në dhomën e tij të gjumit, i sëmurë dhe pothuajse pa ndjenja. Çdo hap që bëhej në korridore dëgjohej si jehonë e një lamtumire të afërt.
Në atë çast, një zhurmë motori prishi qetësinë. Një makinë sportive, e zezë dhe e shtrenjtë, ndaloi para derës kryesore. Margaret ngriti kokën – e njihte menjëherë. Ishte Victor Harlington, djali i vetëm i pronarit, që nuk kishte shkelur në shtëpi prej më shumë se pesë vitesh. Ai kishte jetuar larg, në qytet, duke u zhytur në luks dhe festa, ndërsa babai i tij po plakej vetëm.
Kur dera e makinës u hap, Victor doli me një syze të errët dhe një qëndrim të ftohtë. Margaret ndjeu një therje në zemër – jo vetëm për mënyrën se si ai dukej i ndryshuar, por për boshllëkun që mbante në shikim. Ai nuk i tha asnjë fjalë, vetëm kaloi pranë saj, duke lënë pas aromën e parfumit të tij të shtrenjtë.
“Zoti ju pret lart,” tha Margaret me një zë të ulët, duke u përpjekur të ruante qetësinë. Ai nuk u kthye ta shikonte, vetëm tundi kokën lehtë.
Ajo e ndoqi me sy derisa ai u zhduk në shkallët e mëdha mermeri. Një parandjenjë e ftohtë i përshkoi trupin – si një ogur i keq. Ajo e dinte se ardhja e Victorit nuk do të sillte vetëm një takim mes babait dhe djalit, por diçka shumë më të thellë… diçka që do të trondiste gjithë shtëpinë Harlington.