Ata rritën tre fëmijë, duke sakrifikuar gjithçka që të kishin një të ardhme më të mirë. Por kur fëmijët u bënë të suksesshëm dhe u shpërndanë nëpër qytete të mëdha, prindërit e tyre mbetën të harruar. Në ditëlindjen e 72-të të Junes, askush nuk u kujtua t’i telefononte apo t’i vizitonte.
E thyer në shpirt, June kaloi ditë të tëra duke parë fotografitë e vjetra familjare, ndërsa Walter, për ta mbajtur mendjen e zënë, kapi kazmën e tij të minierës dhe filloi të gërmonte pas kasolles së veglave. Fqinjët mendonin se ai po përpiqej të hapte një kanal për ujin, por në të vërtetë, Walter kërkonte diçka që e kishte humbur vite më parë – një kuti të vjetër që i përkiste babait të tij.
Tre muaj më vonë, teksa po gërmonte më thellë, ai dëgjoi një zhurmë metalike. Brenda tokës, Walter gjeti një arkë të vjetër druri, të mbështjellë me zinxhirë të ndryshkur. Kur e hapi, mbeti pa frymë — brenda kishte monedha ari dhe dokumente pronësie, të cilat vërtetonin se toka ku jetonin kishte shumë më tepër vlerë se sa e kishin menduar ndonjëherë.
Kur lajmi u përhap, fëmijët e tyre të “suksesshëm” u kthyen me ngut, të alarmuar e plot interes. Por June dhe Walter nuk ishin më ata njerëzit e thjeshtë që dikur prisnin telefonata. Ata kishin mësuar një mësim të rëndësishëm — se dashuria dhe kujdesi nuk blihen me para.
Në vend që të shisnin pronën, çifti vendosi ta kthente në një strehë për të moshuarit e vetmuar, në kujtim të dhimbjes së tyre, por edhe si shenjë dashurie për të tjerët që janë harruar nga familja. Sot, historia e tyre po frymëzon mijëra njerëz anembanë botës, si një kujtesë e fortë se as pasuria dhe as fama nuk vlejnë më shumë se zemra e prindërve.