“Vajza 6-Vjeçare U Nda nga Jeta – Vite Më Vonë, Prindërit Zbuluan Diçka që Ua Ndryshoi Zemrën”
Në një qytet të qetë periferik, humbja e një vajze 6-vjeçare kishte lënë një boshllëk të pashpjegueshëm në jetën e prindërve të saj, Elenës dhe Arbenit. Ajo ishte e vetmja bijë e tyre dhe kujtimet e saj mbetën si një fotografi e ngrirë në kohë. Për vite me radhë, prindërit mbanin të mbyllur dhomën e saj, duke e ruajtur ashtu siç e kishte lënë ajo në ditën e fundit – me lodrat e shpërndara dhe vizatimet e varura në mur. Ndërsa jetonin me dhimbjen, mësuan të marrin forcë nga gjërat e vogla që u kujtonin buzëqeshjen e saj.
Por dhjetë vjet më vonë, ndërsa ishin duke përgatitur shitjen e shtëpisë për t’u shpërngulur, Elena vendosi të hapte për herë të parë një kuti të vjetër prej druri, të cilën vajza e tyre e kishte mbajtur gjithmonë pranë shtratit. Brenda saj, çifti gjeti një tufë letrash të vogla me ngjyra, të palosura me kujdes.
Secila prej tyre përmbante mesazhe të shkruara me dorën e fëmijës, të adresuara për mamin dhe babin – mesazhe plot dashuri, shpresë dhe ëndrra të vogla për të ardhmen. Në vend të dhimbjes, ata ndjenë një valë prekëse ngrohtësie, sikur vajza e tyre po i përqafonte pas kaq shumë vitesh.
Zbulimi u bë edhe më i jashtëzakonshëm kur prindërit mësuan nga mësuesja e saj e kopshtit se vajza, vetëm pak javë para se të ndahej nga jeta, kishte krijuar “kutinë e surprizave” gjatë një projekti për të mësuar fëmijët të shprehnin ndjenjat. Ajo kishte shkruar shënime falënderimi dhe dashurie për prindërit, me dëshirën që “t’ua gëzonte zemrën kur të rritesha”.
Për Elenën dhe Arbenin, ajo kuti u bë një kujtesë e përhershme se dashuria e një fëmije mbetet e pavdekshme – një dhuratë e vogël që ringjalli dritën në një shtëpi që për një dekadë kishte jetuar në hije.